Συγκεντρωθήκαμε ξανά σήμερα στον ακριτικό Άγιο Κασσιανό, για να καταδικάσουμε και πάλι τα δίδυμα εγκλήματα του προδοτικού χουντικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής.
Συγκεντρωθήκαμε εδώ, απόψε, κοντά στα ματωμένα από τον Αττίλα χώματα της πατρίδας μας,
για να βροντοφωνάξουμε, πως δεν είμαστε έτοιμοι να συνθηκολογήσουμε με τον κατακτητή.
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Σαράντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από την εισβολή των τουρκικών ορδών στην Κύπρο και την μεγάλη εθνική τραγωδία που μας έπληξε.
Μιας τραγωδίας, της οποίας την κερκόπορτα άνοιξε η χούντα των Αθηνών με τις εδώ παραφυάδες της.
Δύο εγκλήματα, που συνδέονται μεταξύ τους και αλληλοσυμπληρώνονται.
Τιμούμε, απόψε, τους νεκρούς μας, τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Κυπριακή Δημοκρατία.
Τιμούμε την γενναιότητα των μαχητών μας, που αντιστάθηκαν στην προσχεδιασμένη τουρκοανταρσία του 1963-64 και έπεσαν υπερασπιζόμενοι το νόμιμο κράτος.
Μνημονεύουμε και τιμούμε αυτούς, που πριν ακριβώς 45 χρόνια θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν: Την ίδια τη ζωή τους, για να υπερασπιστούν την νομιμότητα και την εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας.
Να θυμηθούμε αυτούς, που δεν δείλιασαν μπροστά στη βίαιη αφροσύνη των πραξικοπηματιών, αλλά και αυτούς που συνειδητά πρόταξαν τα στήθη τους στην εμφανή υπεροπλία ενός ανελέητου εισβολέα.
Η αντίσταση που τιμούμε σήμερα, δεν ήταν πράξη στιγμιαία, αλλά μια ιστορική συνέχεια συνείδησης και καθήκοντος.
Απόκεινται σήμερα οι νεκροί ήρωές μας σε Ιερά Μνήματα και μας εποπτεύουν.
Άλλοι απόκεινται σε άγνωστους τάφους, χωρίς σταυρούς και εντάφιες πλάκες, αλλά μόνο βαφτισμένοι με την αγιότητα των χωμάτων της σκλαβωμένης γης μας.
Όλοι σιωπηρά παρακολουθούν το δράμα μας, αλλά και μας κρίνουν.
Τα δικά τους μηνύματα είναι που πρέπει να ενστερνιστούμε σήμερα, για να μας καθοδηγήσουν αυτές τις κρίσιμες ώρας.
Φίλες και φίλοι,
Αν θέλουμε να δικαιώσουμε τους αγώνες και τις θυσίες τους, δεν αρκούν οι εγκωμιαστικοί ψαλμοί και οι επαινετικοί ύμνοι.
Με έργα πρέπει να φανούμε αντάξιοι της αρετής και των οραματισμών τους,
όπως αυτοί με έργα καταξιώθηκαν στη δική μας εθνική και ηθική συνείδηση.
Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια θλιβερή πραγματικότητα.
Το Κυπριακό πρόβλημα πήρε πια τη μορφή τραγικού, για εμάς, δράματος.
Ο Ελληνισμός της Κύπρου έζησε πολλές τραγωδίες στην μακραίωνα πορεία του.
Ουδέποτε όμως βρέθηκε μπροστά σε τόσο μεγάλο κίνδυνο αφανισμού της εθνικής και φυσικής του υπόστασης.
Αλλά και ουδέποτε υπήρξε τόση σύγχυση, τόση συσκότιση και τόσες αναδιπλώσεις από την ηγεσία του.
Αλήθεια, ποια είναι η σημερινή κατάσταση του εθνικού μας προβλήματος;
Μια απλή ματιά στην πορεία των 45 χρόνων που πέρασαν από τον τραγικό Ιούλιο του 1974,
θα διαπιστώσει κανείς ότι τίποτε απολύτως δεν επετεύχθη προς την κατεύθυνση της επίλυσης του προβλήματός μας.
Επί 45 χρόνια διαπραγματευόμαστε με τους Τούρκους και συνεχώς διολισθαίνουμε σε νέες υποχωρήσεις, σε νέες παραχωρήσεις, σε νέες εκχωρήσεις· χωρίς κανένα, απολύτως αντάλλαγμα.
Αποτέλεσμα: Μηδέν.
Η Τουρκία δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να αφήσει τα πράγματα να οδηγηθούν σε μια έστω υποφερτή, αλλά λειτουργική και βιώσιμη συμφωνία.
Είναι πλέον φανερό, αλλά και δηλωμένο από την Άγκυρα, πως μοναδική αποδεκτή διευθέτηση για την Τουρκία είναι να θέσει ολόκληρο το νησί υπό τον έλεγχό της – έδαφος, αέρα, θάλασσα.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έχει περιθώρια άλλων οδυνηρών υποχωρήσεων.
Ήδη, έχουμε υπερβεί τα όρια που επιβάλλει η Ιστορία μας, το σημείο που επιτρέπει η προοπτική εθνικής και φυσικής επιβίωσής μας.
Και δεν πρέπει να παρακαθίσουμε σε συνομιλίες, αν η τουρκική πλευρά επιμείνει στις παράλογες αξιώσεις της.
Αξιώσεις, που υπερβαίνουν κάθε λογική και ξεπερνούν κάθε προοπτική έντιμης και αξιοπρεπούς συμφωνίας.
Απαραίτητες προϋπόθεσεις μιας συμφωνίας, πρέπει να είναι,
• η λειτουργικότητα της λύσης
• η βιωσιμότητα και διάρκεια της,
• ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
• και κυρίως ο αποκλεισμός της Τουρκίας από κάθε δικαίωμα επέμβασης ή παρέμβασης στα του κράτους μας.
Χωρίς αυτές τις θεμελιακές μίνιμουμ προϋποθέσεις, δεν έχει νόημα η επανέναρξη των συνομιλιών.
Μερικοί αιθεροβάμονες, ανιστόρητοι, ρομαντικοί, μας συμβουλεύουν να υποχωρήσουμε κι άλλο, για να βρεθεί λύση, γιατί τα τετελεσμένα σταθεροποιούνται και οι ευκαιρίες χάνονται.
Εμείς, όμως, οι ρεαλιστές, απαντούμε, ότι τετελεσμένα δεν υπάρχουν· υπάρχει μόνο το δίκαιο και είναι ακαταπόντιστο.
Και με βάση αυτό το δίκαιο, θα αποδυθούμε σε ανυποχώρητο αγώνα.
Αγώνα, που θα αντιμάχεται τους σχεδιασμούς της Τουρκίας και θα της προκαλεί πραγματικό κόστος, ώστε να αναγκασθεί να αναθεωρήσει την αδιάλλακτη και επιθετική συμπεριφορά της.
Η Τουρκία ούτε παντοδύναμη είναι ούτε άτρωτη.
Αντίθετα, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, είναι τρωτή και εξαιρετικά ευάλωτη, εξ αιτίας των πολλαπλών και πολυσχιδών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, στο εσωτερικό της, αλλά και διεθνώς.
Και εφ’ όσον εμείς επιδείξουμε θέληση, αποφασιστικότητα και σταθερότητα και αφού ενισχύσουμε όλα τα ερείσματα ισχύος που διαθέτουμε, τότε θα μπορούμε να προσβλέπουμε στο μέλλον με αισιοδοξία, για μια ελεύθερη και ευτυχισμένη πατρίδα.
Απαιτείται μία «Νέα Στρατηγική»,
Πρέπει να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία, για να υποχρεωθεί να κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις, προκειμένου να επιτευχθεί μια σωστή, λειτουργική και βιώσιμη λύση.
Τέτοιο πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό κόστος, έτσι ώστε η μη-λύση να προκαλεί στην Τουρκία συνεχή φθορά.
Οφείλουμε να ενισχύσουμε την κρατική μας οντότητα,
Να προωθήσουμε περιφερειακές συμμαχίες,
Να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, δηλαδή,
• της ιδιότητας του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
• της διεθνούς αναγνώρισης μας
• και της ύπαρξης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ.
Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Με παρακαταθήκη τις θυσίες όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία, έχουμε χρέος έναντι του τόπου και των παιδιών μας, να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.
Να διεκδικήσουμε.
Να αναστρέψουμε την πορεία που οδηγεί τον τόπο και τον κυπριακό ελληνισμό σε επικίνδυνες και μη αναστρέψιμες εξελίξεις.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά ο δρόμος της Αντίστασης, του Αγώνα και της Διεκδίκησης.
Το χρωστάμε στους ήρωες και τους νεκρούς που πέρασαν από αυτό το πολύπαθο νησί.
Το χρωστάμε στους ιστορικούς ηγέτες του Κόμματος μας, τον Εθνάρχη Μακάριο, τον Σπύρο Κυπριανού, τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στις γενιές που θάρθουν.
Δεν θα παραδοθούμε.
Δεν θα υποκύψουμε.
Δεν θα φυγομαχήσουμε.
Θα αντισταθούμε.
Θα αγωνισθούμε.
Θα υπερασπίσουμε
το Δίκαιο, την Αξιοπρέπεια και την Ιστορία μας!
Γραφείο Τύπου
17 Ιουλίου 2019