«Μπορεί οι συνθήκες να είναι δύσκολες και αντίξοες. Όμως, καμιά δυσκολία και καμιά αντιξοότητα, καμιά πίεση και κανένας εκβιασμός δεν θα μας εξαναγκάσει ποτέ να περιέλθουμε σε κατάσταση μοιρολατρίας και ηττοπάθειας».
Αυτά ανέφερε ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, Νικόλας Παπαδόπουλος, σε ομιλία του στο ετήσιο μνημόσυνο του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, Σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου, που τελέστηκε από τον ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ «ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ» Λακατάμειας.
«Οι φλόγες που έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Θα φέγγουν, θα ζεσταίνουν και θα φωτίζουν για πάντα κάθε ελληνική καρδιά που θα περνά τις δύσκολες ώρες της εθνικής δοκιμασίας», είπε ο Νικόλας Παπαδόπουλος και πρόσθεσε:
«Ο Γρηγόρης Αυξεντίου μέσα στα 28 μόλις χρόνια της επίγειας ζωής του, ένιωσε όλα τα οράματα, όλους τους πόθους και όλο το μεγαλείο του Ελληνισμού, τα συνέλαβε ως κανόνα ζωής και τον δρόμο προς την αθανασία τον διένυσε απνευστί», είπε ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος και συνέχισε:
«Είμαστε χρεωμένοι στον Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως χρεωμένοι είμαστε απέναντι σε όλους τους ήρωες και μάρτυρες των αγώνων μας. Είμαστε χρεωμένοι στην κατεχόμενη γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως χρεωμένοι είμαστε απέναντι σε όλα τα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας. Και αυτό το χρέος, χρέος τιμής, δεν εκπληρώνεται με δουλοπρεπείς ψευδορεαλισμούς, αλλά με αξιοπρεπείς στάσεις και αντιστάσεις.
Υποκλινόμαστε σήμερα στην αγέραστη μνήμη του και στο υπέρτατο μεγαλείο της ψυχής του και ανανεώνουμε τις ιστορικές μας ευθύνες απέναντι στις γενιές που πέρασαν και στις γενιές που θα έρθουν και που σίγουρα δεν μπορούν να αδικηθούν και να καταδικασθούν από τη δική μας περαστική γενιά, με μια λύση του εθνικού μας θέματος ανορθόδοξη και επισφαλή. Αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν το μείζον και το κάλλιστον, δεν σημαίνει ότι το μόνο εφικτό είναι το έλασσον και το χείριστον», τόνισε ο Νικόλας Παπαδόπουλος και κατέληξε:
«Θα παραμείνουμε όρθιοι στις επάλξεις, αγωνιζόμενοι για την επανένωση του τόπου μας και διεκδικούντες τα αναφαίρετα δίκαια και δικαιώματα μας.
Αυτή την υπόσχεση δίνουμε στον Γρηγόρη Αυξεντίου. Με σεβασμό στη μνήμη και στη θυσία του.
Με υπόκλιση στην αρετή και στο μεγαλείο του.
Και με ευλάβεια στο βαρύ και αξιοπρεπές «όχι» του. Αυτό το «όχι», που κατά τον ποιητή, «εξήντα χρόνια οι χαράδρες του Μαχαιρά το αντιλαλούν, εξήντα χρόνια η ηχώ δεν δέχεται να μεταφέρει τίποτ’ άλλο, εξήντα χρόνια δεν καταδέχεται να μεταφέρει τίποτ’ άλλο».
Γραφείο Τύπου
26 Φεβρουαρίου 2017
—————————————————————————————————————————————
ΑΥΤΟΥΣΙΑ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΟΚΑ, ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Θεωρώ προνόμιο την παρουσία μου εδώ σήμερα για να εκφωνήσω λόγο τιμής στη μνήμη του γιού της Κύπρου, του σταυραετού του Μαχαιρά, του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Λέχθηκε ότι η ζωή δεν είναι έκταση. Ότι είναι ένταση. Και ότι δεν είναι τα λίγα ή τα πολλά χρόνια που θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά το πόσο νόημα, πόσο ψυχικό περιεχόμενο, πόσο μεγαλείο, μπορεί να συμπυκνώσει και να περικλείσει μέσα στη χρονική έκταση της γήινης ύπαρξης του, μεγάλης ή μικρής.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου μέσα στα 28 μόλις χρόνια της επίγειας ζωής του, ένιωσε όλα τα οράματα, όλους τους πόθους και όλο το μεγαλείο του Ελληνισμού, τα συνέλαβε ως κανόνα ζωής και τον δρόμο προς την αθανασία τον διένυσε απνευστί.
Ο γιος του Πιερή και της Αντωνούς, έβγαλε την πρώτη του ανθρώπινη κραυγή στη Λύση, στις 22 Φεβρουαρίου του 1929 και άφησε την τελευταία του πνοή στα βουνά του Μαχαιρά, στις 3 Μαρτίου του 1957.
Τον Γρηγόρη Αυξεντίου τον συγκινούσε η αγωνιστική δράση και τον ηλέκτριζε το πάθος της ελευθερίας της πατρίδας του, γι’ αυτό και με την αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο Αμμοχώστου μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο.
Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Διγενή, αρχηγό της ΕΟΚΑ και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων.
Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ. Κατά τη διάρκεια της σύντομης και ριψοκίνδυνης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».
Σήμερα, δεν θα αναφερθώ στην παράτολμη δράση του, πρώτα γιατί αυτή είναι, ή έπρεπε να είναι, γνωστή σε όλους. Και ύστερα γιατί, κατά τη γνώμη μου, τώρα και εκ των υστέρων η πιο σημαντική πτυχή της ζωής του είναι η μετουσίωση των όσων πίστευε, σε πράξη και θυσία. Και κείνο που έχει σημασία, είναι ότι ο Γρηγόρης Αυξεντίου, με τον αγέρωχο θάνατο του, απόδειξε με θαυμαστή συνέπεια όσα με έργα επιτέλεσε και απέδειξε εκείνη την ηρωική και μαρτυρική μέρα της συγκλονιστικής μάχης του Μαχαιρά.
Η περιφρόνηση του θανάτου για χάρη της λευτεριάς, έρχεται στιγμή που θαμπώνει.
Θαμπώνει εμάς, τους κοινούς ανθρώπους και μπάζει τον ήρωα στην ιστορία.
Το παλληκάρι που στάθηκε περήφανα κατάντικρυ στο θάνατο να πολεμήσει μόνος του – ένας αυτός εναντίον ολόκληρου στρατού.
— παραδώσου, του είπαν οι Άγγλοι.
— ΟΧΙ!
Με ψυχραιμία, με πειθώ, έβγαλε τους συντρόφους του από την σπηλιά και στρώθηκε να συνεχίσει μόνος του τη μάχη.
Ένας αυτός!
Και γύρω ο στρατός του Χάρτινγκ.
Βροχή η φωτιά.
Κατακλυσμός οι σφαίρες.
Και αυτός, μόνος μέσα στο κρησφύγετο, με το όπλο στο χέρι, πολεμιστής ημίθεος της λευτεριάς, ώσπου, ύστερα από πολλές προσπάθειες, ντροπιασμένος ο στρατός του Χάρτινγκ, έριξε δυναμίτη και βενζίνη … από μακριά και ανατίναξε το κρησφύγετο μαζί με τον Γρηγόρη.
Τώρα πια, όταν η ιστορία μιλά για το κρησφύγετο του Αυξεντίου, είναι εκπληκτικό πόσο ο χώρος γίνεται ευρύς. Δεν έχεις το αίσθημα πως πρόκειται για δύο τετραγωνικά μέτρα, αλλά για την υπερηφάνεια του ανθρώπου.
Οι φλόγες που έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ.
Θα φέγγουν, θα ζεσταίνουν και θα φωτίζουν για πάντα κάθε ελληνική καρδιά που θα περνά τις δύσκολες ώρες της εθνικής δοκιμασίας.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου έγινε παραμύθι, αίμα και στάχτη, έγινε μοιρολόι και θρήνος, άγγελος τροπαιοφόρος, που ενοικεί ήδη στο πάνθεον των αθανάτων.
Η εικόνα της άμωμης και ηρωικής μορφής του είναι πια αναρτημένη στο εθνικό εικονοστάσιο του Κυπριακού Ελληνισμού και κοσμεί τις επικές σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας.
Το σημερινό μνημόσυνο δεν γίνεται για να κλάψουμε τον Γρηγόρη Αυξεντίου, αλλά για να τιμήσουμε την ζωή του. Να τον θυμόμαστε για να μας ενισχύει και να μας εμψυχώνει στο μεγάλο αγώνα μας για επιβίωση και δικαίωση.
Φίλες και φίλοι,
Είμαστε χρεωμένοι στον Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως χρεωμένοι είμαστε απέναντι σε όλους τους ήρωες και μάρτυρες των αγώνων μας. Είμαστε χρεωμένοι στην κατεχόμενη γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως χρεωμένοι είμαστε απέναντι σε όλα τα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας. Και αυτό το χρέος, χρέος τιμής, δεν εκπληρώνεται με δουλοπρεπείς ψευδορεαλισμούς, αλλά με αξιοπρεπείς στάσεις και αντιστάσεις.
Υποκλινόμαστε σήμερα στην αγέραστη μνήμη του και στο υπέρτατο μεγαλείο της ψυχής του και ανανεώνουμε τις ιστορικές μας ευθύνες απέναντι στις γενιές που πέρασαν και στις γενιές που θα έρθουν, και που σίγουρα δεν μπορούν να αδικηθούν και να καταδικασθούν από τη δική μας περαστική γενιά, με μια λύση του εθνικού μας θέματος ανορθόδοξη και επισφαλή. Αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν το μείζον και το κάλλιστον, δεν σημαίνει ότι το μόνο εφικτό είναι το έλασσον και το χείριστον.
Μπορεί οι συνθήκες να είναι δύσκολες και αντίξοες. Όμως, καμιά δυσκολία και καμιά αντιξοότητα, καμιά πίεση και κανένας εκβιασμός δεν θα μας εξαναγκάσει ποτέ να περιέλθουμε σε κατάσταση μοιρολατρίας και ηττοπάθειας.
Θα παραμείνουμε όρθιοι στις επάλξεις, αγωνιζόμενοι για την επανένωση του τόπου μας και διεκδικούντες τα αναφαίρετα δίκαια και δικαιώματα μας.
Αυτή την υπόσχεση δίνουμε στον Γρηγόρη Αυξεντίου.
Με σεβασμό στη μνήμη και στη θυσία του.
Με υπόκλιση στην αρετή και στο μεγαλείο του.
Και με ευλάβεια στο βαρύ και αξιοπρεπές «όχι» του. Αυτό το «όχι», που κατά τον ποιητή, «εξήντα χρόνια οι χαράδρες του Μαχαιρά το αντιλαλούν, εξήντα χρόνια η ηχώ δεν δέχεται να μεταφέρει τίποτ’ άλλο, εξήντα χρόνια δεν καταδέχεται να μεταφέρει τίποτ’ άλλο».
